Wypowiedzenie umowy o pracę – czego może żądać pracownik?

Zgodnie Kodeksem pracy umowa o pracę rozwiązuje się między innymi przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Jest to rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem. Jeśli uważasz, że wypowiedzenie umowy było niezgodne z prawem lub nieuzasadnione, złóż odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę

Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę.

Oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie.

W oświadczeniu pracodawcy powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Nadto, pracodawca powinien zamieścić pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy.

Odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę.

Zgodnie z art. 264 § 1 k.p. odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w ciągu 21 dni. Termin liczymy od dnia doręczenia pisma wypowiadającego umowę o pracę.

Nie ma tu znaczenia, czy pracownik przyjął i podpisał wypowiedzenie złożone przez pracodawcę. Liczy się okoliczność, że pracownik miał okazję zapoznać się z jego treścią. Termin 21 dni na złożenie odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę obowiązuje pracownika także wtedy, gdy odmówił jego odbioru.

Pracownik może wystąpić do sądu, gdy na przykład:
Pracodawca nie zachował formy pisemnej oświadczenia.
Brak jest uzasadnienia wypowiedzenia umowy o pracę w przypadku zatrudnienia na czas nieokreślony.
Nie zgadza się z przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę.

Pracownik otrzymał tzw. „zwolnienie dyscyplinarne”, jeżeli od zdarzenia, o którym dowiedział się pracodawca, minął więcej niż miesiąc.
Wypowiedzenie narusza przepisy o wypowiadaniu umowy o pracę, a więc dotyczy grup osób prawnie chronionych.

Nie została zachowana procedura w zakładach, w których działa organizacja związkowa, np. nie zostały poinformowane o zamiarze wypowiedzenia umowy o pracę działające w zakładzie wszystkie związki zawodowe.


Składając pozew do sądu, pracownik może żądać:
uznania wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, jeżeli nie minął jeszcze okres wypowiedzenia;
przywrócenia do pracy, gdy okres wypowiedzenia już minął;
odszkodowania od pracodawcy.

Przyczyna zwolnienia podana przez pracodawcę.

Pracodawca podał nieprawdziwe, niejasne lub niekonkretne powody zwolnienia. Co wtedy? Wówczas sąd zasądzi na rzecz pracownika odszkodowanie, uzna wypowiedzenie za bezskuteczne lub przywróci go do pracy. Przyczyna zwolnienia nie musi mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości. Wypowiedzenie umowy o pracę jest bowiem zwykłym sposobem rozwiązania bezterminowego stosunku pracy. Nie oznacza to jednak przyzwolenia na arbitralne, dowolne i nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę.

Pracodawca jest obowiązany udowodnić zasadność wypowiedzenia umowy. Wskazana przyczyna podlega kontroli sądu z punktu widzenia jej konkretności i rzeczywistości. Podanie w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyny pozornej (nierzeczywistej, nieprawdziwej) jest równoznaczne z brakiem wskazania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie.

22 września, 2022 kodeks pracy, odwołanie, prawo pracy, umowa o pracę, wypowiedzenie No comments yet

Zasiedzenie – kiedy i po jakim czasie jest możliwe?

Zasiedzenie – na czym polega i kiedy jest możliwe?

Zasiedzenie – posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Dobra lub zła wiara posiadacza samoistnego.

Dla przyjęcia dobrej lub złej wiary posiadacza decydujące znaczenie ma stan w chwili uzyskania posiadania. W dobrej wierze jest ten posiadacz, który pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym poczuciu, że przysługuje mu prawo własności. Wyłącza zaś dobrą wiarę wiedza o rzeczywistym stanie prawnym. Dobrą wiarę wyłącza również niedbalstwo. To znaczy niedołożenie należytej staranności, przy której dołożeniu dana osoba mogła się dowiedzieć, że określone prawo jej nie przysługuje. Dla przyjęcia dobrej lub złej wiary posiadacza decydujące znaczenie ma stan w chwili uzyskania posiadania. Przyjmuje się, że w dobrej wierze jest ten posiadacz, który pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym poczuciu, że przysługuje mu prawo własności.

Wyłącza zaś dobrą wiarę wiedza o rzeczywistym stanie prawnym, jak również niedbalstwo, to znaczy niedołożenie należytej staranności, przy której dołożeniu dana osoba mogła się dowiedzieć, że określone prawo jej nie przysługuje. Niezbędnymi, wymaganymi przez ustawodawcę przesłankami nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie jest zatem z jednej strony posiadanie, które winno mieć charakter władztwa samoistnego, z drugiej zaś upływ określonego przez ustawę czasu.

Posiadanie może być przy tym uznane za samoistne, jeżeli posiadacz faktycznie włada rzeczą w takim zakresie jak czyni to właściciel. Zatem samodzielnie, we własnym imieniu i zasadniczo we własnym interesie. Nieodzownym elementem posiadania właścicielskiego jest konieczność wystąpienia po stronie posiadacza woli posiadania „jak właściciel”, czyli dla siebie. Powyższe winno przy tym znajdować odzwierciedlenie w czynnościach podejmowanych przez posiadacza, wskazujących na rzeczywisty, niczym nieskrępowany stan władztwa. Wola posiadania musi być jednocześnie jawna, uzewnętrzniona dla otoczenia.

22 września, 2022 kodeks cywilny No comments yet

ROZWÓD – krok po kroku.

Przesłanki orzeczenia rozwodu.

Jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby Sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód. Rozkład pożycia jest zupełny jeżeli ustały wszystkie więzi łączące małżonków. Natomiast, rozkład jest trwały jeżeli więzi te ustały na tyle dawno, że powrót małżonków do wspólnego pożycia nie nastąpi.

Rozwód nie jest dopuszczalny, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli byłoby to sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Pożycie małżeńskie- czym jest ?

Pożycie małżeńskie stanowi szczególnego rodzaju wspólnotę duchową, fizyczną i gospodarczą. W sprawie o rozwód, Sąd musi ustalić czy ustało pożycie małżeńskie. Sąd ustala zatem czy rozpadły się trzy zasadnicze więzi, które winny łączyć małżonków. W przeciwnym wypadku Sąd nie może orzec rozwodu. Poczynione w sprawie ustalenia muszą wskazywać jednoznacznie, że między stronami ustała więź psychiczna, więź gospodarcza oraz więź fizyczna.

Wina w rozkładzie pożycia małżeńskiego.

Na mocy art. 57 § 1 k.r.o. orzekając rozwód Sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Sąd może orzec rozwód małżeństwa bez orzekania o winie za rozkład jedynie wtedy, kiedy jest zgodne żądanie stron.

Małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i znajduje się w niedostatku może żądać od drugiego dostarczania środków utrzymania. Wysokość alimentów na małżonka powinna odpowiadać z jednej strony usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego, a z drugiej możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. Nie tylko niedostatek uzasadnia przyznanie alimentów. Jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.

Rozwód, a małoletnie dzieci.

Jeżeli rozwodzący się małżonkowie posiadają wspólne małoletnie dzieci w pozwie należy również wskazać, jakiego rozstrzygnięcia domagamy się w kwestii władzy rodzicielskiej, alimentów na dzieci oraz kontaktów. Zgodnie bowiem z art. 58 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

W braku porozumienia, o którym mowa powyżej, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

W wyroku rozwodowym sąd orzeka nadto o sposobie korzystania z mieszkania, które wspólnie zajmują małżonkowie.

Pozew w sprawie o rozwód wnosi się do sądu okręgowego. Sądu właściwego ze względu na ostatnie wspólne miejsce zamieszkania małżonków, jeżeli choć jedno z nich ma tam miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu. Pozew ten podlega stałej opłacie sądowej w wysokości 600 złotych.

5 sierpnia, 2020 kodeks rodzinny i opiekuńczy, prawo rodzinne, rozwód No comments yet

USTANOWIENIE ROZDZIELNOŚCI MAJĄTKOWEJ

Zgodnie z art. 52 § 1 i § 2 k.r.o. z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej, przy czym rozdzielność majątkowa powstaje z dniem oznaczonym w wyroku, który ją ustanawia. W wyjątkowych wypadkach sąd może ustanowić rozdzielność majątkową z dniem wcześniejszym niż dzień wytoczenia powództwa, w szczególności, jeżeli małżonkowie żyli w rozłączeniu.

Powyższe oznacza, że ustawodawca ograniczył możliwość ustanowienia przymusowej rozdzielności majątkowej do ważnych powodów. Ważny powód ustanowienia rozdzielności majątkowej może stanowić np. stan separacji małżonków, jeżeli nie ma charakteru przejściowego, lecz stanowi skutek trwałego rozkładu pożycia małżonków. W odniesieniu do separacji faktycznej wskazał Sąd Najwyższy, że cechować się ona musi brakiem możliwości współdziałania w zarządzie majątkiem wspólnym (wyrok z dnia 13 maja 1997 r., III CKN 51/97, OSNC 1997, nr 12, poz. 194 oraz wyrok z dnia 4 czerwca 2000 r., III CK 126/03, M. Praw. 2004, nr 13, s. 582).

Ustanowienie przez sąd rozdzielności majątkowej będzie zatem możliwe, gdy strony nie zamieszkują razem i nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego, a także gdy stron nie łączą więzy gospodarcze. W sprawie o ustanowienie rozdzielności majątkowej między małżonkami nie ma znaczenia, czy między stronami zachodzi zupełny i trwały rozkład pożycia, co badane jest w sprawie o rozwód. Jednak pozostawanie przez strony w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej przy jednoczesnej separacji faktycznej i braku kontaktu prowadzi do istotnych komplikacji przy dokonywaniu czynności związanych z zarządem majątkiem wspólnym. Separacja faktyczna stron musi mieć charakter trwały, a nadto między stronami musi występować brak porozumienia co do kwestii finansowych. Strony nie dokonują wspólnie żadnych czynności zarządu majątkiem wspólnym, natomiast każde z nich samodzielnie zarządza tymi jego składnikami, które znajdują się obecnie w jego posiadaniu. Okoliczności sprawy powinny wskazywać, że strony na tyle oddaliły się od siebie, że nie są w stanie porozumieć się w żadnych kwestiach związanych z zarządem majątkiem wspólnym.

Ustanowienie przez sąd rozdzielności majątkowej między małżonkami, którzy pozostawali we wspólności ustawowej lub umownej, z dniem wcześniejszym niż dzień wytoczenia powództwa jest dopuszczalne w zasadzie tylko wtedy, gdy z powodu separacji faktycznej niemożliwe było już w tym dniu ich współdziałanie w zarządzie majątkiem wspólnym (por. wyrok SN z dnia 11 grudnia 2008 r., II CSK 371/08, OSNC 2009, nr 12, poz. 171). Na podkreślenie zasługuje, że zniesienie wspólności majątkowej z datą wsteczną może być orzeczone tylko w sytuacjach rzadkich i wyjątkowych, za czym przemawia wzgląd na ochronę interesu wierzycieli każdego z małżonków, przy rozważaniu zaś takiego zniesienia sąd musi rozważyć nie tylko interes rodziny, ale także ewentualność pokrzywdzenia tych wierzycieli każdego z małżonków, których należności powstały w okresie objętym wstecznym działaniem orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 1994 r., I CRN 50/94, OSNCP 1994, nr 12, poz. 246; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 1995 r., II CRN 148/94, OSNC 1995, nr 4, poz. 70; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 1995 r., II CRN 162/94, OSNC 1995, nr 6, poz. 100).

29 lipca, 2020 kodeks rodzinny i opiekuńczy, rozdzielność majątkowa No comments yet

ZACHOWEK

Matka pani Moniki przed swoją śmiercią sporządziła testament, w którym powołała do całego spadku jedynie swego syna Roberta. Moja Klientka, Pani Monika, została całkowicie pominięta w testamencie. Co zrobić ? Czy w takiej sytuacji przysługuje jakieś roszczenie?

Zgodnie z art. 991 § 1 Kodeksu cywilnego: „Zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, należą się, jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni – dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach – połowa wartości tego udziału (zachowek).§ 2. Jeżeli uprawniony nie otrzymał należnego mu zachowku bądź w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny, bądź w postaci powołania do spadku, bądź w postaci zapisu, przysługuje mu przeciwko spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia.

Innymi słowy, roszczenie o zachowek przysługuje wówczas, gdy osoba uprawniona nie otrzymała należnej jej części majątku spadkowego czy to w drodze dziedziczenia, czy to w postaci zapisu, czy też poprzez uczynioną przez spadkodawcę i zaliczaną do spadku darowiznę. Co ważne, osoba, której przysługuje prawo do zachowku może domagać się wyłącznie zapłaty na jej rzecz określonej kwoty pieniężnej stanowiącej ułamek wartości udziału spadkowego jaki by jej przysługiwał przy dziedziczeniu ustawowym.

Osobami uprawnionymi do zachowku są zstępni spadkodawcy (dzieci, wnuki, prawnuki) oraz jego małżonek. Natomiast, jeżeli spadkodawca, w chwili śmierci nie miał zstępnych, wówczas prawo do zachowku przysługuje jego małżonkowi oraz rodzicom.

Wobec powyższego, roszczenie o zachowek nie będzie przysługiwało osobom:

  • wydziedziczonym w testamencie,
  • uznanym orzeczeniem sądu za niegodnych dziedziczenia,
  • które odrzuciły spadek,
  • które zawarły ze spadkodawcą umowę o zrzeczeniu się dziedziczenia,
  • małżonkowi, przeciwko któremu spadkodawca przed śmiercią wystąpił o orzeczenie rozwodu lub separacji z jego winy, a żądanie to było uzasadnione,
  • małżonek pozostający ze spadkodawcą w separacji.

Wysokość należnego zachowku stanowi połowę wartości udziału spadkowego jaki by przypadł uprawnionemu przy dziedziczeniu ustawowym. Jeżeli natomiast uprawniony do zachowku jest trwale niezdolny do pracy albo jest małoletni, wówczas zachowek wynosi dwie trzecie wartości udziału spadkowego.

19 czerwca, 2020 kodeks cywilny, kodeks postępowania cywilnego, prawo spadkowe, spadek, zachowek No comments yet

ODRZUCENIE SPADKU

Do mojej Kancelarii trafiła ostatnio Klientka, która zadała mi takie pytanie: „Kilka tygodni temu zmarła moja matka. Wiem, że w skład spadku wchodzą same długi. Moja mama zaciągała tzw. 'chwilówki’. Nie spłaciła wszystkiego, a mnie nie stać na spłatę tych długów. Mam czworo dzieci i utrzymuję się z zasiłków. Co robić? ” Wobec powyższego, koniecznym stało się omówienie instytucji odrzucenia spadku.

Odrzucenie spadku jest to czynność prawna uregulowana w przepisach Kodeksu cywilnego. Czynność ta polega na złożeniu oświadczenia spadkobiercy o odrzuceniu praw i obowiązków wchodzących w skład spadku przed sądem lub notariuszem. Odrzucenie spadku ma miejsce najczęściej w przypadku, gdy długi wchodzące w skład spadku przewyższają wartość jego majątku. Skutkiem odrzucenia spadku jest to, że spadkobierca, który odrzuca spadek, traktowany jest tak jakby nie dożył jego otwarcia (dnia śmierci spadkodawcy).

Oświadczenie o odrzuceniu spadku musi być złożone w ciągu 6 miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania do spadku. Zaniechanie odrzucenia spadku w powyższym terminie jest tożsame z przyjęciem spadku z dobrodziejstwem inwentarza.

Co ważne, odrzucenie spadku po upływie 6 miesięcznego terminu jest możliwe w wyjątkowych sytuacjach. Zdarzyć się może, że spadkobierca będzie uprawniony do odrzucenia spadku nawet po upływie wielu lat. Jeśli spadkobierca nie złożył żadnego oświadczenia lub przyjął spadek, który lepiej było odrzucić, może to zrobić o ile oświadczenia (lub brak oświadczenia) wynikły np. z istotnego błędu lub groźby.

Podkreślenia również wymaga, iż w wyniku odrzucenia spadku przez rodziców, powołanymi do spadku zostają ich dzieci. Zatem, w sytuacji mojej Klientki konieczne było odrzucenie spadku również w imieniu jej małoletnich dzieci. Zgodnie z art. 156 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego we wszelkich ważniejszych sprawach, które dotyczą majątku małoletniego wymagana jest zgoda sądu opiekuńczego. Wobec tego, aby możliwe było odrzucenie spadku w imieniu małoletnich dzieci mojej Klientki, w pierwszej kolejności należało uzyskać na to zgodę sądu rodzinnego.

18 maja, 2020 kodeks cywilny, kodeks postępowania cywilnego, kodeks rodzinny i opiekuńczy, odrzucenie spadku, prawo spadkowe, spadek No comments yet

EGZEKUCJA KONTAKTÓW Z DZIECKIEM

„Jestem po rozwodzie. Mam uregulowane kontakty z córką, jednakże moja była żona złośliwie utrudnia mi spotkania z dzieckiem. Co robić? ” Otóż, w takiej sytuacji najrozsądniejszym rozwiązaniem będzie złożenie do sądu wniosku o tzw. „egzekucję” kontaktów.

W sytuacji, gdy posiadamy orzeczenie albo ugodę zawartą przed sądem lub przed mediatorem w przedmiocie kontaktów z dzieckiem, a mimo to drugi rodzic nie wywiązuje się z ustaleń zawartych np. w ugodzie i utrudnia lub uniemożliwia te kontakty, wówczas istnieje możliwość zwrócenia się z wnioskiem do sądu o to, aby sąd zagroził rodzicowi, który utrudnia kontakty, nakazaniem zapłaty określonej sumy pieniężnej na rzecz uprawnionego do kontaktów z dzieckiem.

Postępowanie w sprawie wyegzekwowania kontaktów z dzieckiem uregulowane zostało w art. 598 [15] i nast. Kodeksu postępowania cywilnego. Istotą tegoż postępowania jest wymierzenie określonej sumy pieniężnej osobie utrudniającej kontakty z dzieckiem na rzecz osoby uprawnionej do kontaktów. Zgodnie z art. 598 [15] § 1 KPC Jeżeli osoba, pod której pieczą dziecko pozostaje, nie wykonuje albo niewłaściwie wykonuje obowiązki wynikające z orzeczenia albo z ugody zawartej przed sądem lub przed mediatorem w przedmiocie kontaktów z dzieckiem, sąd opiekuńczy, uwzględniając sytuację majątkową tej osoby, zagrozi jej nakazaniem zapłaty na rzecz osoby uprawnionej do kontaktu z dzieckiem oznaczonej sumy pieniężnej za każde naruszenie obowiązku.

Postępowanie w sprawie wyegzekwowania kontaktów z dzieckiem można podzielić na dwa etapy.

Etap 1 – następuje w nim określenie wysokości kary pieniężnej i zagrożenie nakazaniem zapłaty.

W pierwszym etapie sąd może za każde naruszenie prawa do kontaktu z dzieckiem, zagrozić nakazaniem zapłaty określonej sumy pieniężnej na rzecz uprawnionego do kontaktów. Suma pieniężna będzie określona w wysokości uwzględniającej sytuację majątkową osoby zobowiązanej.

Etap 2 – sąd nakazuje zapłatę konkretnej kwoty pieniężnej.

W drugim etapie, jeżeli orzeczenie sądu o kontaktach, ugoda zawarta przed sądem lub przed mediatorem w dalszym ciągu nie są realizowane – na wniosek uprawnionego – sąd nakaże zapłatę określonej sumy pieniężnej, obliczając jej wysokość w zależności od liczby naruszeń.

16 kwietnia, 2020 egzekucja kontaktów z dzieckiem, kodeks postępowania cywilnego, kontakty z dzieckiem, prawo rodzinne No comments yet

ALIMENTY – czy trzeba płacić alimenty, gdy dziecko jest już pełnoletnie?

Jeden z Klientów zwrócił się do mnie z pytaniem: „Pani Mecenas, czy muszę płacić alimenty na rzecz swojego pełnoletniego syna?” Zdaniem mojego Klienta, jego obowiązek alimentacyjny wobec dziecka wygasł z chwilą ukończenia przez syna pełnoletności. Czy na pewno?

Zgodnie z Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym, obowiązkiem rodziców jest zapewnienie dziecku środków utrzymania do czasu, aż będzie ono w stanie utrzymywać się samodzielnie. Oczywiście, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów związanych z jego utrzymaniem i wychowaniem.

Innymi słowy, rodzice są zobowiązani do świadczeń alimentacyjnych na rzecz dziecka przez cały czas, gdy dziecko nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. W związku z powyższym, jedyną okolicznością uzasadniającą ustanie obowiązku alimentacyjnego jest to, że dziecko ma możliwość samodzielnego utrzymania się. W tym miejscu wskazać należy, iż usamodzielnienie się, bywa mylone z osiągnięciem przez dziecko pełnoletności. Często spotykam się z błędnym założeniem, iż ustanie obowiązku alimentacyjnego jest automatycznie związane z osiągnięciem przez dziecko pełnoletności. Podkreślenia wymaga, że przepisy nie wskazują na żadną granicę wieku, po osiągnięciu której dziecko bezwzględnie utraci prawo do alimentów. Obowiązek alimentacyjny nie ustaje automatycznie, również z chwilą osiągnięcia przez uprawnionego do alimentów określonego stopnia wykształcenia – podstawowego, średniego czy też wyższego.

Co ważne, rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.

Tytułem przykładu, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 08 sierpnia 1980 r., w sprawie o sygnaturze akt III CRN 144/80 uznał, że zaniedbywanie studiów, brak postępów i zaliczeń, niezdawanie egzaminów w terminie, a przede wszystkim powtarzanie roku studiów, to sytuacje, gdy dziecko nie stara się usamodzielnić.

24 marca, 2020 kodeks rodzinny i opiekuńczy, prawo rodzinne No comments yet

Jak prawidłowo sporządzić pozew?

Jak poprawnie napisać pozew sądowy? Co powinien zawierać pozew? Bardzo często
spotykam się z takimi pytaniami. W poniższym wpisie, postaram się pokrótce opisać
najważniejsze elementy, które powinien zawierać pozew.

Zgodnie z przepisami zawartymi w Kodeksie postępowania cywilnego, każde pismo
procesowe (w tym również i pozew) powinno zawierać:
1) oznaczenie sądu, do którego jest skierowane;
2) imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników;
3) oznaczenie rodzaju pisma;
4) osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności;
5) podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika;
6) wymienienie załączników.

Pozew powinien także zawierać oznaczenie przedmiotu sporu oraz:

– oznaczenie miejsca zamieszkania lub siedziby i adresy stron albo w przypadku gdy strona jest
przedsiębiorcą wpisanym do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej – adres
do korespondencji wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej,
– numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) lub numer
identyfikacji podatkowej (NIP) powoda będącego osobą fizyczną, jeżeli jest on obowiązany do jego
posiadania lub posiada go nie mając takiego obowiązku lub
– numer w Krajowym Rejestrze Sądowym, a w przypadku jego braku – numer w innym właściwym
rejestrze, ewidencji lub NIP powoda niebędącego osobą fizyczną, który nie ma obowiązku wpisu
we właściwym rejestrze lub ewidencji, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania.

Oprócz powyższych warunków formalnych, pozew powinien zawierać:

1. dokładnie określone żądanie, a w sprawach o prawa majątkowe także oznaczenie wartości
przedmiotu sporu, chyba że przedmiotem sprawy jest oznaczona kwota pieniężna;
2. oznaczenie daty wymagalności roszczenia w sprawach o zasądzenie roszczenia;
3. przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie, a w miarę potrzeby
uzasadniających również właściwość sądu;
4. informację, czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu

rozwiązania sporu, a w przypadku gdy takich prób nie podjęto, wyjaśnienie przyczyn ich
niepodjęcia.

  • W zależności od okoliczności danej sprawy, pozew może zawierać wiele dodatkowych
    elementów. Przykładowo, w pozwie można zawrzeć:
  • wnioski dowodowe – wnioski o przeprowadzenie dowodów na uzasadnienie faktów, na które
    powołujemy się w uzasadnieniu naszego pisma; jak np. dowód z zeznań świadków, dowód z opinii
    biegłego, dowód z dokumentów, które załączono do pozwu, czy też dowód z dokumentów, które nie
    są w naszym posiadaniu i to sąd winien zobowiązać inną osobą do ich dostarczenia;
  •  wniosek o zabezpieczenie powództwa;
  • wniosek o zwolnienie z kosztów sądowych;
  • wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Prawidłowe sporządzenie pozwu wymaga spełnienia wszelkich powyżej opisanych
warunków formalnych. Nie można również zapomnieć o konieczności uiszczenia stosownej opłaty
sądowej od pozwu. Jak się okazuje, napisanie pozwu sądowego wymaga wiedzy prawniczej, a
zatem w jego sporządzeniu bardzo przydatny może okazać się profesjonalny pełnomocnik.

12 stycznia, 2020 Pisma No comments yet